စလင္းၿမိဳ႕က တာဇံ

စလင္းၿမိဳ႕သားေလး ေမာင္လူလွသည္ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ေမြးကတည္းက ေခ်ာေမာလွပသူျဖစ္၏။
ထူးျခားသည္ကား ကေလးအရြယ္ကတည္းက အကၤ်ီ၊ ေဘာင္းဘီ အဝတ္မခံျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဇြတ္ဝတ္ေပးလွ်င္လည္း ဓားႏွင့္အထိုးခံရသည့္အတိုင္း တက္မတတ္၊ ခ်က္မတတ္ငိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ေလွ်ာ့ထားၾကရသည္။ ႀကီးလာလွ်င္ ဝတ္လိမ့္မည္ဟုသာ ထင္ထားၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ေမာင္လူလွ ဆယ္ႏွစ္သားေက်ာ္အထိပင္ရွိလာၿပီ အဝတ္အစား ဝတ္ေပးလို႔မရေသး၊ အဝတ္မဝတ္သျဖင့္ ေက်ာင္းလည္းမေနရ။ မိဘတုိ႔မွာ ေတြးမရေအာင္ျဖစ္ကာ စိတ္ဆင္းရဲေနၾကရ၏။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္၍ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါတြင္ကား ေမာင္လူလွတစ္ေယာက္ လူသူမရွိေသာ ေတာထဲသို႔ ထြက္ေျပးသြားေတာ့သည္။
ေတာထဲတြင္ ကိုယ္လံုးတီးႀကီးျဖင့္ ျဖစ္သလိုေန၊ ျဖစ္သလိုစား၏။ စားစရာ လံုးဝမရေသာအခါတြင္ သူ႔အိမ္သို႔ ညအခါျပန္လာၿပီး ထမင္းဟင္းမ်ားကို လူမ်ားအလစ္တြင္ ယူစားၿပီး ေတာထဲသို႔ ျပန္ေျပးေလသည္။
သူ႔သတင္းမွာလည္း စလင္းၿမိဳ႕နယ္ တစ္ခုလံုးျပန္႔ႏွံေနသျဖင့္ မိဘမ်ားမွာ မ်က္ရည္ႏွင့္ မ်က္ခြက္သာ ျဖစ္ေနၾကရသည္။
ကေလးဘဝမွစ၍ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သည့္တိုင္ေအာင္ အဝတ္အစား တစ္ခါမွ မဝတ္သျဖင့္
တာဇံ - တာဇံ ဟုေခၚရင္းက စလင္းၿမိဳ႕ကျဖစ္၍ စလင္းၿမိဳ႕ကတာဇံဟု ျဖစ္သြားရသည္။ သားအတြက္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ေနရေသာ သူ႔ဖခင္သည္ အေၾကာင္းစံုကုိ သာခ်ာသိခ်င္သျဖင့္ တာဇံအလာကို ညစဥ္စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္၏။
တစ္ညတြင္ကား ေတာထဲတြင္ စားစရာမရသျဖင့္ တာဇံတစ္ေယာက္ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္တြင္ သူ႕အိမ္သို႔ ဝင္လာသည္။ သူ႔အေဖကား အိပ္ရာထဲတြင္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန၏။ လူေတြ႔မခံရဲသျဖင့္ ေတာထဲမွာေနရေသာတာဇံမွာ ဆံပင္ညႇပ္ခ်ိန္၊ ျဖတ္ခ်ိန္မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆံပင္မ်ားမွာ ေက်ာႏွင့္ကုပ္ေပၚတြင္ ဖားလ်ားက်လ်က္ရွိ၏။
ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ပါးသိုင္းေမႊးမ်ားမွာလည္း အဆီးအတားမရွိ၊ ရွည္ခ်င္တိုင္း ရွည္ေနရာ တာဇံကို ရုတ္တရက္ ေတြ႔ရသူအဖို႔ ဘီလူး သို႔မဟုတ္ သရဲ တစ္ေကာင္ဟုပင္ ထင္သြားနိုင္ေပသည္။ ဖခင္သည္ ေျခသံမၾကားေအာင္ ထလိုက္သြားၿပီး မီးဖိုတံခါးေဘးတြင္ ကပ္ရပ္ေနလိုက္၏။
တာဇံ ဆာရွာလြန္းသျဖင့္ ထမင္းကို ပန္းကန္ထဲသို႔ပင္ ခူးမထည့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိုးလိုက္ေအာက္ခ်ၿပီး ပလုပ္ပေလာင္းစားေန၏။ ထမင္းႏွင့္ မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ အက်င့္ပ်က္ေနသည့္ လည္ေခ်ာင္းက ေသခ်ာမဝါးႏိုင္ဘဲ မ်ိဳခ်လိုက္သျဖင့္ က်လာေသာ ထမင္းေစ့မ်ားကို အလ်င္မီေအာင္ မ်ိဳမခ်နိုင္ဘဲ နင္ေနျပန္သည္။
ငတ္မရွက္ဟူေသာ စကားအတိုင္း ဆာလြန္းအားႀကီးေနေသာအခါ မရွက္နိုင္ေတာ့ဘဲ လက္တစ္ဘက္က လည္ပင္းကိုသပ္ခ်လ်က္၊ က်န္လက္တစ္ဘက္က ထမင္းလုပ္ကို အဆက္မျပတ္ေအာင္ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ေပးေနသည္။ သားအျဖစ္ကို ၾကည့္ရင္း ဦးျမင့္သူတစ္ေယာက္ ရင္ထဲတြင္နင့္သြား၏။
ျဖစ္ရေလ သားေလးရယ္ဟု စိတ္ထဲကေရရြတ္ရင္း မ်က္ရည္မ်ား ေတြေတြက်ရွာ၏။ သားျဖစ္သူ ထမင္းဝေလာက္ၿပီဟု ယူဆရေသာ အခါတြင္မွ ဦးျမင့္သူမွ အသံေပးလိုက္၏။
“သား - လူေလး၊ ေမာင္လူလွ”
ဖေအ့အသံ ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ေမာင္လူလွတစ္ေယာက္ လန္႔ၿပီးထခုန္၏။ ေတာထဲေနၿပီး လူသားမ်ားႏွင့္ အေတြမခံတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူဆိုလွ်င္ အလိုလို လန္႔ေနသည္မဟုတ္ပါလား။ ၿပီးလွ်င္ ဒေရာေသာပါး ဦးျမင့္သူေဘးမွ အတင္းတိုးၿပီး ထြက္ေျပး၏။
ဦးျမင့္သူကလည္း အလြတ္မခံ။ သားျဖစ္သူ၏ ကိုယ္လံုးကို အတင္းဖတ္ထား၏။ သားကရုန္း အေဖကဖက္ထားႏွင့္ ၾကမ္းျပင္တြင္ တဝုန္းဝုန္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ရုန္းကန္ေနသည့္ သားလူရိုင္းႀကီးကို ဦးျမင့္သူက မိဘေမတၱာျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာရွာ၏။
“သားရယ္၊ တအားမရုန္းပါနဲ႔၊ အေဖ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ သားနဲ႔ စကားေလး ခဏေျပာခ်င္လို႔ လနဲ႔ခ်ီၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေနတာ ၾကာပါၿပီကြယ္”
ထိုအခါက်မွ တာဇံ ရုန္းကန္မႈရပ္သြားသည္။ ငိုရိုက္သံမ်ားလည္း ေပၚလာသည္။ သူအေဖရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ခ်ဳံးပဲြခ်ငိုရွာ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ တဝုန္းဝုန္းအသံေၾကာင့္ တာဇံ၏အေမႏွင့္ ႏွမမ်ားပါ နိုးလာၾကၿပီး။
“ကိုျမင့္သူ ဘာျဖစ္တာလဲ” ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ဖေယာင္းတုိုင္ထြန္းကာ မီးဖိုနားလာၾက၏။
ထိုအခါ တာဇံက ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ “အေမတုိ႔ မီးဖိုထဲ မဝင္လာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ျမင္လို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူး” ဟုေအာ္ေျပာ၏။ လူ႔ဘဝခ်င္း တူပါလ်က္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျခားနားေနၾကရေသာ သူတို႔မိသားစု ဘဝပါတကား။
ဦးျမင့္သူက “မစိန္ေရာ၊ သမီးတို႔ပါ အျပင္ကပဲ ေနၾကပါ။ ငါတစ္ေယာက္ထဲပဲ သားကို သိခ်င္တာေမးပါ့မယ္” ဟုေျပာလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ကို ၿငိမ္သက္ေအာင္ထားကာ သားအားေမး၏။
“သား ဘာေၾကာင့္ အဝတ္အစား မဝတ္ခ်င္ျဖစ္ေနရတာလဲ။ အေျဖကိုေျပာျပႏိုင္ရင္ ေျပာျပပါလားကြယ္”
“ဝတ္လို႔ကိုမရဘူးအေဖ၊ အဝတ္အစား ဝတ္လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ပူေလာင္လာတယ္”
“အဲဒါ ငါသား အတိတ္ဘဝက မေကာင္းတဲ့ဝဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ ျဖစ္ရမယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလဲဆိုတာ ငါ့သား မွတ္မိသလား”
“မွတ္မိပါတယ္ အေဖ၊ အရင္ဘဝက တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ေတာရ ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ သကၤန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ခိုးယူခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီ ဝဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚ အဝတ္တင္လို႔ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာပါ”
“သားရယ္၊ ဝဋ္ေၾကြးကုန္တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ဝတ္လို႔ရလာမွာေပါ့။ အခုလို ေတာထဲမွာ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္နဲ႔ သြားမေနပါနဲ႔၊ အိမ္မွာဘဲ အခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ သီးသန္႔ေနပါ”
“ကၽြန္ေတာ္ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံက ဒီဘဝလံုး ေပးဆပ္တာေတာင္ ေက်ခ်င္မွေက်မွာအေဖ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ျမန္ျမန္ေသခ်င္တယ္။ တကယ္ သတ္ေသဖို႔က်ေတာ့ကလည္း ဒီေလာက္စိုးဝါးတဲ့ ဘဝႀကီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာကရႈပ္ေနတယ္ အေဖ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငတ္ေသခါနီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မွာလာလာခိုးစားေနတာပါ”
“ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္မွာထားဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးပါနဲ႔ အေဖ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာထဲမွာေနတာေတာင္ အေဖတို႔ သိကၡာက်လွပါၿပီ။ အေဖတို႔ မိသားစုေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ပါ ဒီစိတ္ဆင္းရဲမႈမ်ိဳးႀကီးက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ နည္းတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္အေဖ”
အကြယ္က နားေထာင္ေနၾကေသာ မိခင္ႏွင့္ႏွမမ်ားကလည္း တာဇံစကားကို ေမွ်ာ္လင့္ႀကီးစြာႏွင့္ နားစြင့္လိုက္ၾကသည္။
“အဲဒါကေတာ့ ေတာထဲမွာ လူမသိ၊ သူမသိ ကၽြန္ေတာ္ျမန္ျမန္ေသသြားတာပဲ အေဖ” ဟုေျပာၿပီး၊ ေမာင္လူလွသည္ သူ႔အေဖဆီက အတင္းရုန္းထြက္ကာ အေမွာင္ထဲသို႔ တိုးဝင္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
မိဘမ်ားမွာ “ျဖစ္ရေလသားရယ္” ဟုသာေျပာႏိုင္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်၍ က်န္ခဲ့ၾက၏။ ငယ္ရြယ္ေသာ ႏွမမ်ားမွာကား အစ္ကိုျဖစ္သူအတြက္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ကာ ငိုရိႈက္ၾကေလသည္။
ထိုေန႔မွစ၍ တာဇံသည္လည္း အိမ္သို႔ မည္သည့္အခါမွ် ျပန္မလာေတာ့ေပ။ တာဇံေခၚ ေမာင္လူလွ၏ အဒိႏၷဒါန အကုသိုလ္ကံမ်ား အျမန္ကုန္ပါေစေသာ္…..
မွတ္ခ်က္-
ေမာင္လူလွသည္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာႀကီးမားေသာ ရဟန္းသူေတာ္ေကာင္း၏ ပစၥည္းကို ခိုးမိေသာေၾကာင့္ လူစင္စစ္ျဖစ္ပါလ်က္ ၿပိတၱာဒုကၡမ်ိဳးကို ခံစားေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာင္လူလွသည္ ဇာတိႆရဉာဏ္ရွိေသာေၾကာင့္ သူ၏အတိတ္ ဘဝက အကုသိုလ္ကို ျပန္ေျပာနိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုဇာတိႆဉာဏ္သည္ က်င့္ယူရသည္မဟုတ္ဘဲ လူတစ္ေထာင္လွ်င္ သူ႔ကုသိုလ္ကံ အေလွ်ာက္ တစ္ေယာက္ခန္႔ အလိုလိုပင္ ရေန၊ သိေနတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ စာေရးသူလည္း အတိတ္ဘဝတစ္ခုကို ျပန္၍ အမွတ္ရပါသည္။ ထိုအမွတ္ရပံု အေၾကာင္း အျပည့္အစံုကို “ ဘဝႏွင့္ရင္းရေသာ အေတြးအျမင္မ်ား” စာအုပ္တြင္ အက်ယ္ေရးထားသည္။
ေမတၱာရွင္-ေရႊျပည္သာ
သီလအစြမ္း အံ့မခန္း စာအုပ္မွ
ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။